Sa Pa, 50 tinten groen

Een paradijs voor natuurliefhebbers. De omgeving rond Sa Pa is  misschien wel het mooiste deel van noord Vietnam. Op ruime afstand van Hanoi en tegen de Chinese grens in de Hoang Lien bergen ligt dit wonderschone natuurgebied bestaande uit tegen de bergen gebouwde groene rijstterrassen.

Het verhaal van onze reiziger Marielle is veelzeggend voor de wonderbaarlijke schoonheid van deze omgeving. Zij was afgelopen maand met haar man en vier kinderen op ontdekkingsreis van noord naar zuid Vietnam.

50 Tinten groen, dat is het eerste wat in mij opkomt als we in Sa Pa aankomen. Zo mooi en zo groen heb ik het nog niet gezien. We komen in een gunstige tijd in dit gebied. De rijstplantjes zijn hoog genoeg om voor dit prachtige kleurenspel te zorgen. Zouden we een paar weken later zijn gekomen dan waren de plantjes al vergeeld of de oogst binnen gehaald. Nu zijn we getuige van 50 tinten groen....
We vertrokken gisteravond met de nachttrein vanuit het altijd drukke Hanoi. Het was al donker, maar toch konden we nog net de huisjes zien die werkelijk tegen de spoorrails aangebouwd waren. ' s Middags liepen we nog over diezelfde rails, ons erover verbazend dat hier nog treinen rijden. De bewoners van de huisjes stappen vanuit hun voordeur direct op de rails! En ' s avonds denderen we met de trein langs de huisjes en zien door de openstaande voordeuren de kaarsjes bij de altaars branden.

Wat een verschil met het lieflijke Sa Pa.... Na het ontbijt neemt de gids ons al gauw mee voor een wandeltocht door de uitgestrekte rijstvelden in het prachtige Hoang Lien National Park dat bekend staat om haar zeldzame flora en fauna. Om ons heen niets anders dan het groen van de rijstvelden en in de verte de bergtoppen met als hoogtepunt de Fansipan peak  met zijn 3143m. Het ene moment zie je de gouden gloed van de zon over de boomtoppen op de bosorchideeën schijnen, het andere moment bevindt je je in een mistig sprookjesachtig landschap. De rijstterrassen zijn vakkundig tegen de hellingen van de bergen gebouwd, zodat er verschillende niveaus ontstaan. De niveauverschillen zorgen voor een simpel maar doeltreffend irrigatiesysteem, doordat het water van het ene veldje naar het andere stroomt. De rijst kan hierdoor goed kiemen en verder rijpen tot het moment van oogsten.

Op het moment van oogsten wordt de hele gemeenschap ingeschakeld om de rijst zo snel mogelijk binnen te halen en nieuwe plantjes te poten. Vaak wordt in de velden overnacht in de houten hutjes die we her en der verspreid zien staan. Grootouders en kinderen blijven thuis, waar ze voor zichzelf en het vee zorgen.

Nog meer kleuren.

We maken al snel kennis met nog meer kleuren dan de 50 tinten groen… Tijdens onze wandeling worden we namelijk vergezeld door een groepje vrouwen van de kleurrijke Black H'mong stam. De Black H'mong mensen herken je aan hun indigo gekleurde kleding en zilveren kettingen. We mogen bij een gezin binnen kijken, waar grote bakken met de paarse kleurstof staan om de kleding te kleuren. Als we onze tocht dieper in de vallei vervolgen en de Muong Bo River doorwaden komen we bij Thanh Phu village waar de Tay minorities wonen. We zien gelijk het verschil in cultuur: de kleding van deze mensen is veel lichter van kleur en gemaakt van zijde.

Na de overheerlijke lunch bij locals, waar we zelfgestookte rijstwijn mogen proeven, komen we langs een werkplaats waar geurende offerstokjes worden gemaakt. Is het toevallig of zijn ze bewust paars gemaakt, omdat dit de kleur is die, naast het groen, de omgeving typeert?  Het maakt ook niet uit, onze hoofden zijn in ieder geval al rood van de vochtige warmte op dit moment van de dag. We kijken uit naar de overnachting in de lodge waar we in het riviertje voor de deur afkoeling zullen krijgen.

Maar eerst moeten we nog over een smal paadje door de rijstvelden, langs een oud vrouwtje met twee waterbuffels. Aan weerszijden rijstvelden, afgezet met een hekwerkje. Daartussen een smal paadje dat niet voldoende plaats biedt voor een waterbuffel en een persoon zonder met elkaar in contact te komen. We vinden het spannend. De waterbuffel ook. Schichtig probeert hij aan de kant te gaan, maar schiet daardoor met zijn poot van het pad en belandt languit in het rijst. Snel loopt het vrouwtje naar hem (of is het een haar?) toe, helpt het dier uit zijn benarde positie en loopt verder. Beduusd vragen wij ons af wat er met het vernielde hekwerk gaat gebeuren. Een gezin dat stond toe te kijken, stelt ons lachend gerust en verzekert ons dat het vrouwtje haar buffel naar huis brengt om dan terug te keren om het hekwerk in orde te maken.

Voor ons is het genoeg geweest voor vandaag: slepend met onze koffers lopen we over de hangbrug naar de lodge en zoeken verkoeling in het heldere klaterende bergwater.